woensdag 27 juni 2012
Als een kind in een snoepwinkel
Voordat de BBC de nieuwe Integrated Newsroom in gebruik neemt, krijg ik een 'sneak preview' van Europa's grootste nieuwsvloer. Als een kind in een snoepwinkel loop ik rond in het nieuwe immense gebouw in Londen. Het is mooi ontworpen en staat vol met (nog) smetteloze designmeubels. Van hoog uit het gebouw zie ik de immense Centrale Tafel (CT) waar straks alle grote nieuwsbeslissingen worden genomen. Op veel kleinere schaal heb ik bij de NOS aan de CT gewerkt. Nu struin ik hier rond met een klein clubje collega's omdat ik meehelp met het samenstellen van een nieuw opleidigsprogramma voor de journalistiek opleiding in Zwolle: wat een rotleven;)
vrijdag 22 juni 2012
'Even de zee aantikken en dan naar huis'
De zilte zeelucht, het zicht op de horizon, de wind, het zand en de eerste spetters op ons gezicht: altijd als ik de zee zie, maakt mijn hart een dansje want de zee doet altijd goed. Sinds we in het oosten wonen combineren we familiebezoek in het westen steeds vaker met de zee. 'Even de zee aantikken en dan naar huis', zeggen we dan. Gisteren zijn we vlak voor het grote onweer losbrak naar de zee in Castricum gereden.
Zo grappig om te constateren dat mensen die de zee vreemd zijn alleen gaan als de mussen dood van het dak vallen en ze met zijn allen, bij voorkeur op het heetst van de dag in de file staan op weg naar de kust. Als bioscoopbezoekers die een kaskraker uitzoeken omdat ze er zeker van willen zijn dat ze een goeie tijd hebben. Het eindresultaat is dan altijd rond een voldoende, maar nooit meer dan een zes.
Mensen die bij de zee wonen gaan veel vaker aan het eind van de middag terwijl de rest weer in de file terug naar huis staat. Die eten dan hun avondmaal met zicht op zee en wachten rustig tot 'De Son in de See Sakt', zoals we dat in Noord-Holland zeggen. En hoewel er natuurlijk niks mis is met een kaskraker, is het aan te raden dat ook eens te doen. Want of je nou het zwoele avondrood langzaam achter de horizon ziet verdwijnen of dat je zoals gisteren de zilte spetters op je gezicht voelt: De zee doet altijd goed.
Zo grappig om te constateren dat mensen die de zee vreemd zijn alleen gaan als de mussen dood van het dak vallen en ze met zijn allen, bij voorkeur op het heetst van de dag in de file staan op weg naar de kust. Als bioscoopbezoekers die een kaskraker uitzoeken omdat ze er zeker van willen zijn dat ze een goeie tijd hebben. Het eindresultaat is dan altijd rond een voldoende, maar nooit meer dan een zes.
Mensen die bij de zee wonen gaan veel vaker aan het eind van de middag terwijl de rest weer in de file terug naar huis staat. Die eten dan hun avondmaal met zicht op zee en wachten rustig tot 'De Son in de See Sakt', zoals we dat in Noord-Holland zeggen. En hoewel er natuurlijk niks mis is met een kaskraker, is het aan te raden dat ook eens te doen. Want of je nou het zwoele avondrood langzaam achter de horizon ziet verdwijnen of dat je zoals gisteren de zilte spetters op je gezicht voelt: De zee doet altijd goed.
Abonneren op:
Posts (Atom)