Dit weekend heb ik een mooi programma gezien van het Noord Nederlands Orkest. Stravinsky door 23 blazers (waaronder mijn vrouw), Brahms en Prokofjevs vijfde- Ode aan het Einde van de Oorlog. Opvallend was het spel van Simone Lamsma [onthoud die naam!] tijdens het vioolconcert van Brahms.
Een collega van m'n vrouw zei dat het voor het eerst was dat ze echt niet begreep hoe het fysiek mogelijk was een stuk zo te spelen. "Ik speel ook viool", zei ze, "en ik begrijp echt niet hoe ze het doet. Decimen...", ze gebaarde met een spastische beweging allerlei onmogelijke vingergrepen, "echt ongelooflijk."En dat was het.
Prachtig om te zien en te horen hoe iemand zo samenvalt met de muziek. Als je weinig verstand hebt van klassieke muziek, maar wel belangstelling hebt, hou dan de concertagenda van Simone Lamsma in de gaten. Daar kun je je moeilijk een buil aan vallen.
Een collega van m'n vrouw zei dat het voor het eerst was dat ze echt niet begreep hoe het fysiek mogelijk was een stuk zo te spelen. "Ik speel ook viool", zei ze, "en ik begrijp echt niet hoe ze het doet. Decimen...", ze gebaarde met een spastische beweging allerlei onmogelijke vingergrepen, "echt ongelooflijk."En dat was het.
Prachtig om te zien en te horen hoe iemand zo samenvalt met de muziek. Als je weinig verstand hebt van klassieke muziek, maar wel belangstelling hebt, hou dan de concertagenda van Simone Lamsma in de gaten. Daar kun je je moeilijk een buil aan vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten