De zilte zeelucht, het zicht op de horizon, de wind, het zand en de eerste spetters op ons gezicht: altijd als ik de zee zie, maakt mijn hart een dansje want de zee doet altijd goed. Sinds we in het oosten wonen combineren we familiebezoek in het westen steeds vaker met de zee. 'Even de zee aantikken en dan naar huis', zeggen we dan. Gisteren zijn we vlak voor het grote onweer losbrak naar de zee in Castricum gereden.
Zo grappig om te constateren dat mensen die de zee vreemd zijn alleen gaan als de mussen dood van het dak vallen en ze met zijn allen, bij voorkeur op het heetst van de dag in de file staan op weg naar de kust. Als bioscoopbezoekers die een kaskraker uitzoeken omdat ze er zeker van willen zijn dat ze een goeie tijd hebben. Het eindresultaat is dan altijd rond een voldoende, maar nooit meer dan een zes.
Mensen die bij de zee wonen gaan veel vaker aan het eind van de middag terwijl de rest weer in de file terug naar huis staat. Die eten dan hun avondmaal met zicht op zee en wachten rustig tot 'De Son in de See Sakt', zoals we dat in Noord-Holland zeggen. En hoewel er natuurlijk niks mis is met een kaskraker, is het aan te raden dat ook eens te doen. Want of je nou het zwoele avondrood langzaam achter de horizon ziet verdwijnen of dat je zoals gisteren de zilte spetters op je gezicht voelt: De zee doet altijd goed.
